Rahe Kargar
O.R.W.I
Organization of Revolutionary Workers of Iran (Rahe Kargar)
به سايت سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) خوش آمديد.
شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۳ برابر با  ۰۱ نوامبر ۲۰۱۴
 
 برای انتشار مطالب در سايت با آدرس  orwi-info@rahekargar.net  و در موارد ديگر برای تماس با سازمان از;  public@rahekargar.net  استفاده کنید!
 
تاریخ انتشار :شنبه ۱۰ آبان ۱۳۹۳  برابر با ۰۱ نوامبر ۲۰۱۴
درباره " روز همبستگی جهانی با کوبانی "

درباره " روز همبستگی جهانی با کوبانی "!

 

علی یوسفی

 

48 روز مقاومت . آن 48 روزی که " دولت اسلامی ( داعش ) " در تلاشی ناکام می خواست کوبانی قهرمان را به تصرف کامل خود در آورد . کشورهای غربی و متحدین مرتجع اش در خاورمیانه ، هرگز تصور این را هم نمی کردند که مقاومت کوبانی بیش از چند روز دوام بیاورد .آنان با اطمینان کامل فکر می کردند که کوبانی سقوط خواهد کرد . همینها بر آن بودند که تنها پس از این سقوط ، بعنوان " ناجی بزرگ " وارد معرکه شده و قدمی مهم و عمده در راه تحقق پروژه " خاورمیانه بزرگ " شان  بردارند . دقیقا پس از چهار هفته و با تعقیب سیر حوادث در کوبانی بود که برایشان مسجل شد که سقوط و تسلیم "ی پ گ " و " ی پ ژ" ، یعنی یگان های مدافع خلق ،  امری محال است . آنان دقیقا پس از این بود که با واقعیت تلخی روبرو شدند . واقعیتی که خبر از اشتباه محاسباتی شان می داد . آنها پارامتر " مقاومت " را در محاسباتشان منظور نکرده بودند .

خبر هولناکتر از همه برای اینها این بود که کوبانی برای صدها و صدها هزار نفر در جهان ، سمبل " ابراز وجود " ، سمبل " دوباره به میدان آمدنها " ، سمبل دوباره خیابانها را به اشغال در آوردنها " و  بالاخره سمبل " همبستگی انترناسیونالیستی " شده بود .

دقیقا تحت فشار همین افکار عمومی و مترقی جهانی بود که در صدد برآمدند برای نجات همان پروژه شان ، سر ِ هواپیماهای جنگنده شان را رو بسوی کوبانی کج کنند و بمب هائی بر سر و روی نیروهای داعش بریزند و حتی سلاح و مهماتی هم پیشکش نیروهای مقاومت شهر نمایند . دقیقا در همین بینا بین بود که دولت شبه فاشیست ترکیه ، که نمی خواست از قافله عقب بیافتد ، مجبور شد مداخله کند و اجازه ورود بخشی از " کردهای خوب " به داخل کوبانی را در برنامه هایش بگنجاند .

مسئله فراتر از اینهاست !

حالا ما در آستانه اول نوامبر هستیم . روزی که آنان چه بخواهند و چه نخواهند ، روزی است که از سوی بسیاری از نیروهای مترقی جهان ، به " روز جهانی همبستگی با کوبانی " لقب گرفته است .

همبستگی جهانی با " روژاوا " . نامی که این روزها زیاد می شنویم . نامی برای یک نیروی مترقی ، نامی برای روش و مدلی از مبارزه برای رسیدن به آزادی . برای خودگرانی دموکراتیک . برای همزیستی مسالمت آمیز . مدلی تمام عیار از خودمشارکتی دموکراتیک و مردمی . نوعی از مبارزه ، که با فرقه گرائی مرزبندی  دارد . مدلی درخشان برای برابری حقوق زن و مرد .

سخن بر سر " کانتون " های غرب کردستان است . سخن بر سر عفرین ، جزیره و کوبانی است ، که تمامی اقلیت های قومی و مذهبی استان های کردنشین سوریه ، سوریه ای که درگیر یک جنگ داخلی ِ ارتجاعی است ، را در برگرفته و آنان را از طریق متشکل کردن در " شوراهای "  خود ، به خود مدیریتی ، مداخله در امورشان و سرانجام به حاکم شدن شان بر سرنوشت خودشان رهنمون گردیده است . این یعنی راهی جدید و نو . راهی که می رود به آلترناتیوی برای " خاورمیانه بزرگ " آمریکا و متحدینش تبدیل شود .

نبرد بر سر کوبانی باید سرانجام به یکجائی ختم شود . باید و می تواند به آن چرخشی دامن بزند که در آن دورنمائی روشن برای رهائی ملت های تحت ستم ، بعنوان بخشی از انقلاب جهانی و جنبش های کارگری ، به ارمغان بیاورد . پیروزی  مبارزه آزادیبخش کردستان سوریه ، مشعلی درخشان خواهد افروخت برای همه خلق های جهان . این مبارزه و پیروزی آن برای مبارزات مردم فلسطین نیز امید بخش است .

برای همین ، برای همه اینها ست که دفاع و پشتیبانی از مبارزه " یگان های مدافع خلق " در کردستان سوریه ، بخصوص برای کارگران جهان ، ضرورت دو چندان دارد . برای همه اینهاست که به خیابان آمدن در روز اول نوامبر در حمایت از کوبانی مهم است .

زمان عمل فرا رسیده است . برای به شکست کشانیدن " دولت اسلامی  داعش " ، برای به شکست کشیدن پروژه غرب ، به رهبری آمریکا در پیشبرد مدل " خاورمیانه بزرگ " اش ، برای سامان دادن به مدل خودمان در ایران ، یعنی " حقوق شهروندی برابر و ایفای حقوق اقلیت ها " ، مجبوریم و باید راه کوبانی را به پیش ببریم . اگر نه ! حداقل باید به بوته آزمایش قرارش دهیم .

باید پرچم هایمان را بلند کنیم !

امپریالیست ها و نوکران داخلی آن و حتی کشورهای به ظاهر مخالفش ، از راه کوبانی وحشت دارند . اینها ، همگی شان، امتحان شان را پس داده اند . افغانستان و عراق پیش روی مان است . اینها می خواهند و دارند تلاش می کنند پس از " غائله کوبانی "دوباره ابتکار عمل را به دست بگیرند . ورود پیشمرگه های کردستان برای کمک به " روژاوا " نباید ما را مقهور خود کند . این بخشی از سناریوی همین غرب است .

دست بالا را حالا ما ، یعنی همه نیروهای انقلابی جهان ،بهمراه برادران و خواهرانمان در کوبانی ، داریم . موقعیت ، موقعیتی بشدت حاد  است . بالائی ها نمی توانند که آن کنند که دلشان می خواهد ، پائینی ها هم نمی خواهند آن طوری زندگی کنند که تا حالا بوده است . این بزرگترین شانس ما کمونیست ها حداقل در فاصله چندین و چند سال گذشته است . باید از سنگرهای مان بیرون بیائیم . ماها که شکست " سوسیالیزم واقعا موجود " را تجربه کرده و آتشبارهایمان علیه نابرابری و ستم طبقاتی ، اجتماعی و ملی ، برای مدتی کند شده بود ، باید که حالا ، دقیقا همین حالا ، اقدام کنیم . آتشباری هایمان دوباره باید ، مثل مسلسل ها ، صدا در دهند . کوبانی و راهش ما را ندا در داده اند . " خودمشارکتی دموکراتیک ، هموار کننده سوسیالیسم مشارکتی . "

جمعه ۹ آبان ۱۳۹۳ برابر با ۳۱ اکتبر ۲۰۱۴

مطلب فوق را میتوانید مستقیم به یکی از شبکه های جتماعی زیر که عضوآنها هستید ارسال کنید:  

تمامی حقوق برای سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) محفوظ است. 2024 ©