Rahe Kargar
O.R.W.I
Organization of Revolutionary Workers of Iran (Rahe Kargar)
به سايت سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) خوش آمديد.
شنبه ۷ بهمن ۱۳۹۱ برابر با  ۲۶ ژانويه ۲۰۱۳
 
 برای انتشار مطالب در سايت با آدرس  orwi-info@rahekargar.net  و در موارد ديگر برای تماس با سازمان از;  public@rahekargar.net  استفاده کنید!
 
تاریخ انتشار :شنبه ۷ بهمن ۱۳۹۱  برابر با ۲۶ ژانويه ۲۰۱۳
مبارزه طبقاتی در بریتانیا

مبارزه طبقاتی در بریتانیا

مقاله ای از چارلی کیمبر

, دسامبر 2012

ترجمه: فریبا افشار

در 14 نوامبر, زمانی که میلیون ها کارگر اعتصاب کردند و در بخش عظیمی از اروپا راهپیمایی بود, تی- یو- سی (  مجمع اتحادیه ای صنفی) اطلاعیه ای صادر کرد که در آن به جای فراخوان به حرکت, ناله شده بود . " دبیر کل  تی- یو- سی برندان باربر و رئیس آن لسلی مرسر از دفتر کمیسیون اروپا در لندن بازدید خواهند کرد تا در  نامه ای به رئیس کمیسیون, خوزه مانوئل باروسو, به وی خاطر نشان کنند که مخالفان ریاضت اقتصادی در حال افزایش هستند و درخواست بی درنگ آن دو برای تغییر مواضع اعلام خواهد شد" . آیا مدیران و دولتهای اروپا به خود لرزیدند ؟

ولی اشتباه بزرگی خواهد بود اگر که فکر کنیم همه چیز در بریتانیا به پایان رسید و ما نیرنگ خورده ایم و اساسا در حال حاضردر سراشیب فقر و نیستی هستیم. بی ثباتی شرایط فعلی، یک امکان بالقوه ای است برای یک تغییر سریع. ماه گذشته اروپای جنوبی  شاهد اعتصاب میلیونها نفر بود, در کمتر از یک سال پیش، دولت پرتغال لاف میزد که کارگران هرگز دست به مخالفت با ریاضت اقتصادی نخواهند زد. کمتر یک سال قبل از آن, اتحادیه های اسپانیا بعد از یک روز اعتصاب سراسری زدو بند فاسدی  علیه  مستمری بگیران امضا کردند. کارگران ناراضی و دانشجویان, بیکاران و جوانان , رهبران اتحادیه را دست کمی از نماینده مدیران ریاضت اقتصادی ندیدند.

آنچه که باعث تغییر در شرایط شد, ادامه واقعیت تلخ تاخت و تاز به کارگران بود و اتفاقاتی که موجب این باور شد ؛ مبارزه امکان پذیر است , همانند حرکت 15-ام در اسپانیا. دیده شد که در  15مه 2011   چگونه هزاران تن ازمردم میادین شهر ها را به اشغال خود در آوردند و این خود دلیل فشار مجدد بر رهبران اتحادیه ها برای فراخوان بود.

مسلما ما خود را در اینجا از جانب طبقه حاکم مورد حمله میبینیم. اظهارات  جرج اسبورنه در 5 دسامبر مبنی  بر این است که بیشترخشونت و حمله بر بخش تامین اجتماعی خواهد بود برای پرداخت بدهکاری ها و واماندگی های سیستم حاکم. در یک گزارش از موسسه ژوزف راون-تری گفته شده است که بالای 6 میلیون نفر از مردم؛ حتی خانوارهایی با وجود داشتن شغل؛  در رده فقر قرار گرفته اند. بنا به گفته این موسسه , در حال حاضر نرخ فقر در " فقرشاغلین" از نرخ بیکاران پیشی گرفته است. هنوز 80 درصد از  کاهش در راه است. سوال اینکه , چه کسی هزینۀ  این بحران را می پردازد و آیا کارگران بریتانیا در یک سطح استاندارد زندگی خواهند کرد یا یک نسل یا بیش از یک نسل به عقب پرتاب خواهند , هنوز جوابی نگرفته است.

اساسا بریتانیا متفاوت از اسپانیا یا پرتغال نیست. سال 2011, به طور تعیین کنند ه ای شاهد اعتصاب در 2 بخش عمومی مزد و حقوق بگیران بود. ولی منحنی رو به افزایش با شکست مواجه شد , با پشت کردن  رهبران اتحادیه ها در دسامبر 2011.

جناح راست, زدو بندهای فاسد را پذیرفت و با وجود مخالفت جناح چپ, در فراخوان عمومی برای مخالفت, ناموفق می ماند.

پایان اعتصاب نه بخاطر ضرورت آن بلکه رهبران اتحادیه و حزب کارگر آن را در نطفه خفه کردند.

خشمی رو به افزایش است علیه محافظه کاران, شرکتهایی که از پرداخت مالیات خوداری میکنند, بانکداران و مدیر عاملان اجرایی که به جمع کردن چک های چرب و نرم خود ادامه میدهند, منظره خجالت آورپرداخت بی انقطاع پول به بانک ها در حالی که درآمد مردم عادی به سختی قادر به تامین 3 هفته از ماه را دارد, تغذیه بانکها رو با افزایش است.

در 20 اکتبر , بیش از 200.000 تن از مردم به راهپیمایی در لندن و گلاسگو پیوستند با امید فراخوان عمومی  به اعتصاب. در سطح محلی انفجاری از مقاومت وجود دارند اگر چه در ظاهر قابل تشخیص نیست. 400 تن از کارکنان بیمارستان لویی-شام در جنوب شرقی لندن به دلیل بسته شدن دپارتمان ای& ایی( بخش تصادفات و اورژانس) در یک گردهمایی برای تظاهرات شرکت کردند. چند روز بعد بیش از 800 تن به میتینگ عمومی آمدند. کارکنان بیش از 100 بیمارستان  یک کمیته اجرائی برای  برگزاری تظاهرات راه انداختند و در 24 نوامبر بالای 10.000 نفر تظاهرات کردند.

اگر اتحادیه ها و حزب کارگردر یک کمپین قرار میگرفتند و برای اعتصاب میجنگیدند, گردهم آئی های بزرگ ویا اقداماتی برای استقرار ,با کمی شک امکان برد داشت ومیتوانست به عنوان سمبل مقاومت موافقیت آمیز عمل کند. واقعیت آن است که ان-هچ-اس ها( سرویس ملی سلامتی) در اقصی نقاط بریتانیا در نبرد هستند. اعتصاب  کارگران عفو  بین المللی , بخش خدمات در پایان نوامبر و اعتصاب گروهی از مستخدمین دولتی مهم هستند و نشانگر تمایل آنها برای مبارزه ومتحول کردن دیگران.

نیمی از کارگران بیمارستان یورک شایر اعتصاب یک روزه موفقیت آمیزی برگزار کردند و به دنبال آن 3 روز دیگر طی مخالفت با کم شدن حقوق بیش از 200 کارگر, بیشتر از 2700 پوند در سال. با بالا گرفتن نزاع در ماه مه  بالای 250 تن از کارگران بیمارستان به شعبه یونی-سون( از اتحادیه ای بزرک بریتانیا) ملحق شدند.  به این نوع اعتصابات ما نیاز بیشتری داریم. فعالین در محیط کار خود ضرورتا, به دنبال جرقه های مقاومت بودند. اما این خود به تنهایی قادر به حل طرح عملی و الزمای بودن کشیدن به پایین محافظه کاران نیست.

رهبران اتحادیه درمطالبات هماهنگی عملی که همه درکنفرانس تی-یو-سی به آن رای دادند کند عمل کردند. ومواردی که  تی-سی-یو از اعتصاب عمومی  به آن توجه دارد به سختی با مقیاس  بحران مطابقت میکند. به احتمال زیاد رهبران اتحادیه یک روز گشت را در ژانویه بنا به تصمیمی که خواهند گرفت و پیشنهادشان برگزار خواهند کرد.

به طور کلی و بر اساس گزارش نموداری از اداره آمار ملی حدودا 1000 رای مخفی برای اعتصاب  در 2011  و نزدیک به 2 برابر آن در سال قبل بوده است. حدودا 94 درصد از رای مخفی داده شده , خواهان اعتصاب است. که در مجموع فقط 149 مورد صورت گرفت. این خود نشانه ای بود برای تسلیم شدن در برابر قدرت کارگران حتی در شرایط بد اقتصادی و جلوگیری رهبران اتحادیه از پیشروی.

در چنین شرایطی, موفقیت کنفرانس جبهه متحد در 17 نوامبر که بالغ بر1000 نفر را در آن شرکت کردند, برای به بحث کشیدن  چگونگی شروع  مجدد یک اقدام ملی, فشار بر بروکراسی اتحادیه برای مبارزه, هنگامی که ابتکار عمل مستقل امکان پذیر است , کمپین برای اعتصاب عمومی و دست یافتن به همبستگی برای هر کسی که مبارزه میکند تا بوجود آوردن شبکه ارتباطی فعالان  در منطقه , بسیار چشمگیر بود. یک چنین امری در همه جا باید ایجاد شود با میتینگ های محلی برای پیگری در کنفرانس ملی.

در این دوره از مبارزه موارد دیگری نیز ظاهر خواهند شد. در تظاهرات بزرگ اخیر و گردهم آئی ها در ضدیت با فاشیسم, حمله اسرائیل به غزه و استقلال اسکاتلند میتواند موجب ارتقای اطمینان کارگران به مبارزه شود. در این دوره از فعالیت در سطحی بالاتر, موجب برانگیختن این سوال میشود , چرا باید اتحادیه ها تا این حد به حزب کارگر پول بپردازند با این عملکرد ضعیف.

مبارزه توده ها در بریتانیا نه آسان است و نه مسیرش تضمین شده. آنچه ما با آن رو در رو  هستیم مخالفت مستقیم با رهبران  اتحادیه است که باور دارند تنها یک مسیر جدی در پیش هست و آن صبر کردن تا زمانی که حزب کارگر درسال 2015 به پیروزی برسد. ولی ما نیاز به سازماندهی داریم نه یاس و نا امیدی و روحیه ای برای مبارزه برای پیدا کرده افق خود.

فریبا                                                                                                                        2012/12/28

TUC : تی-یو-سی   

A&E: ای & ایی

NHS:ان-هچ-اس

Unison: یونی- سون

 

مطلب فوق را میتوانید مستقیم به یکی از شبکه های جتماعی زیر که عضوآنها هستید ارسال کنید:  

تمامی حقوق برای سازمان کارگران انقلابی ايران (راه کارگر) محفوظ است. 2024 ©